Ulubiona fryzura

Kilka słów o bajce

Gdybyś tego dnia ujrzał całą rodzinę pogodnych, poza Afikiem oczywiście, mógłbyś ich nie poznać, albo też… otworzyłbyś usta w zachwycie. Piękne, nowe fryzury zagościły na głowach najmłodszych i najstarszych domowników. I wszystko by było w porządku, gdyby nie odmienne zdanie na temat nowej fryzury, z którym Ola spotkała się w przedszkolu.

Metamorfoza była konkretna, bo wcześniej Ola miała długie włosy. Postanowiła jednak je obciąć i tak oto wyszła bardzo twarzowa i dziewczęca fryzura. Dzieci jednak rzadko kiedy trzymają dla siebie opinię na temat innych i bardzo szybko przekazały Oli, co myślą na temat jej włosów. Nie wszystkie, ale to wystarczyło, by cała radość uszła z Oli jak powietrze z kolorowego balonika.

Czy udało się jej odzyskać wcześniejszy zachwyt i czego przy okazji nauczyła się w trakcie rozmowy z mamą? Tego dowiesz się z bajki, na którą już teraz cię zapraszam. 

Posłuchaj:

Patronite AudioWszystkie bajki w jednym miejscu!

Pobierz darmową aplikację, wyszukaj “Nie Tylko Bajki” w kategorii Podcast
 i słuchaj bajek bez przechodzenia na inną podstronę. 

Dzięki Patronite Audio na Apple CarPlay 
również w samochodzie

Ulubiona fryzura

Zanim pojawiły się łzy

Ola wróciła dziś z przedszkola bardzo smutna. Gdy przechodziła obok mnie, zauważyłem, że oczka jej się świecą, jakby były w nich łzy… Może wcześniej płakała? Ale dlaczego? Czy ktoś jej dokuczał? A może uderzył? Hm… nie widać, żeby się przewróciła, bo nigdzie nie ma śladów zadrapań i sukienkę też ma całą i czystą. Co więc mogło być przyczyną jej smutnego wyrazu twarzy i załzawionych oczu?

Gdy tak się zastanawiałem, przypomniałem sobie, w jak dobrym nastroju była Ola wczoraj i nawet jeszcze dziś rano, gdy wychodziła z domu z Krzysiem, by wskoczyć do samochodu i z tatą pojechać do przedszkola. Uśmiechała się przez cały czas. A teraz…?

Wczoraj to w ogóle był szalony dzień, a dokładnie popołudnie, gdy wszyscy wrócili z miasta. Niby nic się nie zmieniło, ale wyglądali jakby inaczej. I to wszyscy: Ola, Krzyś, pan Andrzej i pani Ewa. Chwilę biegałem wokół nich, ocierając się o ich nogi, zanim zauważyłem, że wszyscy mają trochę inne fryzury. Zwłaszcza Ola, która do tej pory miała bardzo długie włosy, jednak ostatnio coraz częściej przeszkadzały jej w skakaniu przez gumę, czy w innych zabawach, a najbardziej nie lubiła ich myć, bo wtedy robiły się strasznie ciężkie, jakby ktoś podoczepiał na ich końcach małe ciężarki.
Teraz prawie jej nie poznałem. Chodziłem wokół niej, przyglądałem się, wspinałem na jej nóżki i koniecznie chciałem sprawdzić, czy to jest Ola, czy może ktoś inny zamiast niej wrócił z resztą rodziny do domu.

– Afik, to ja, nie poznajesz mnie? – zaśmiała się Ola i wzięła mnie w końcu na ręce. Teraz to nie tylko zobaczyłem z bliska, że to moja Ola, ale też poznałem ją po głosie i mogłem przyjrzeć się z bliska jej nowiuteńkiej fryzurze. Wyglądała prześlicznie.

– I jak ci się podobam z króciutkimi włosami, Afik? – zapytała Ola, na co zamiauczałem najpiękniej, jak tylko umiałem i zakręciłem moim króciutkim ogonkiem na znak, że podoba mi się i to bardzo.
Teraz jej włosy sięgały już nie do pasa, ale do ramion. Z przodu układały się z lewej strony głowy do prawej, lekko opadając na czoło. Parę kosmyków oderwało się właśnie w tej chwili od reszty i opadło Oli na oczy. Tylko przez chwilę zasłaniały jej widok, bo od razu sobie z nimi poradziła:

Fu, fu – dmuchnęła do góry i kosmyki wróciły grzecznie na swoje miejsce, dołączając do pozostałych, dopiero co przyciętych włosów.

Pani Ewa również nieco zmieniła fryzurę i wyglądała teraz przynajmniej o parę lat młodziej. Tylko mężczyźni niewiele się zmienili, bo postanowili jedynie skrócić włosy, a nie zmieniać całe uczesanie, tak jak to zrobiły Ola z mamą.
Hm… może i ja mógłbym pójść do salonu fryzjerskiego, takiego dla kotków. Ciekawe, jaką nową fryzuję mógłbym mieć… Może zrobiłbym sobie np. pasemka w innych kolorach, tak jak pani Ewa… Albo na głowie zamiast przygładzonej sierści, zafundowałbym sobie irokeza. To by sprawiło, że wyglądałbym groźniej i może w końcu Gacek – kot z sąsiedztwa, przestałby się ze mnie śmiać, że jestem dzidziuś. Ale co mi tam. Ja i tak siebie lubię takiego, jaki jestem i żaden Gacek nie będzie mi mówił, kim jestem, a kim nie jestem, bo ja dobrze wiem, kim jestem. I wiedzą to Ola, Krzyś, pani Ewa i pan Andrzej.
I to mi wystarczy. Wiedzą też moi przyjaciele z ogrodu.

Czyja jest nowa fryzura

Tak było wczoraj. Dziś rano Ola bardzo podekscytowana wybierała się do przedszkola, ciekawa, jak na jej nową fryzurę zareagują koleżanki i koledzy. Ale skoro wszystkim w domu się podoba, to czemu nie miałaby się spodobać innym. Tak myślała, ale chyba jednak nie do końca wszystko poszło po jej myśli.
Bo to właśnie z powodu fryzury i tego, co stało się w przedszkolu, Ola wróciła dziś do domu smutna i zapłakana. Nawet nic nie chciała jeść, tylko od razu poszła do swojego pokoju. Ledwo zdążyłem się prześlizgnąć i wejść za nią, bo od razu zamknęła drzwi i nie za bardzo chciała z kimkolwiek rozmawiać.
Starałem się jak mogłem pocieszyć ją w tej smutnej chwili i widziałem, że cieszy się z mojej obecności. Ale uśmiechu na jej twarzy nie zobaczyłem. Cóż. Może pojawi się później.

Puk, puk…

Z lekkiego rozleniwienia na łóżku Oli, wyrwało mnie czyjeś pukanie w drzwi.

– Mogę wejść? – usłyszałem głos pani Ewy, która przyszła porozmawiać z córeczką.

– Możesz, jak chcesz – smutnym i przyciszonym głosem odpowiedziała Ola.

Była zima, więc dzień był krótszy i niedługo po tym, jak dzieci wracały do domu, za oknem robiło się ciemno. W pokoju paliła się tylko nocna lampka, która sprawiała, że na ścianach pełno było cieni rzucanych przez różne przedmioty: globus, krzesło, dużego misia na środku pokoju i zawieszone na nitkach papierowe motyle, które Ola zrobiła w przedszkolu.
Teraz pojawił się nowy cień, a na dodatek się ruszał. Zbliżał się w naszą stronę. Gdy to zobaczyłem, nadstawiłem uszu, wytężyłem wzrok i bacznie obserwowałem, co to za stwór ten cień rzuca. Na dodatek, robił się coraz większy i większy, aż….przed moim noskiem pojawiła się pani Ewa.
Ha, to ona rzucała ten cień na ścianę w pokoju Oli, a ja myślałem, że to coś zupełnie innego, choć nie miałem pojęcia, co, bo przecież dobrze wiem i wiedzą to dzieci, że żadnych potworów nie ma. Teraz wszystko się wyjaśniło.

Pani Ewa usiadła na łóżku, obok Oli i mnie, objęła córeczkę i nic nie mówiąc, przytuliła do siebie. Siedziały tak obie dłuższą chwile w milczeniu, aż w pewnej chwili pani Ewa zapytała:

– Czy wiesz Olu, czyje zdanie liczy się dla mnie najbardziej?

– Nie mamo, nie wiem? Może taty? – cichutko odpowiedziała Ola.

– Moje. Zawsze zastanawiam się, co ja myślę na jakiś temat, jakie ja mam zdanie, czy mnie się coś podoba, kiedy kupuję nowe ubrania, buty, czy kapelusz słomkowy na lato. Opinia innych też jest dla mnie ważna i czasem pomaga mi podjąć jakąś trudną decyzję, ale na pierwszym miejscu jestem ja. Czy podoba ci się moja nowa fryzura? – zapytała Olę mama.

– Bardzo mi się podoba. Jesteś jeszcze ładniejsza i wygląda, jakbyś była tylko troszkę starsza ode mnie – odpowiedziała Ola i zobaczyłem, że mały uśmiech pojawił się na jej dotąd smutnej buzi.

– Cieszę się. A jak myślisz, czy gdyby moja fryzura nie spodobała się twojemu tacie, to czy mnie ona dalej by się podobała, czy już nie? – dopytywała pani Ewa.

– Hm…myślę, że dalej by ci się podobała, bo przecież to twoja fryzura, a nie taty – odpowiedziała Ola.

– No właśnie. Tak samo jest z fryzurą każdego człowieka. Z twoją również. Podoba ci się twoje nowe uczesanie i to, że masz teraz krótsze włosy? – z zaciekawienie w głosie zapytała pani Ewa.

– No pewnie, że mi się podoba. I tak inaczej się czuję w tych włosach. Jakby mi ktoś przyczepił skrzydełka, albo kilka baloników, bo wydaje mi się, że jestem teraz lżejsza, niż przedtem – tym razem już cała buzia Oli była uśmiechnięta, gdy wypowiadała te słowa do mamy.

Sekret mamy

– Zdradzę ci pewien sekret, którym podzieliła się ze mną moja mama: nie jest ważne, co inni myślą o tobie, o twojej fryzurze, o tym, jak wyglądasz, jak się ubierasz, jak chodzisz czy co lubisz. Najważniejsze jest to, co ty sama myślisz o sobie – powiedziała pani Ewa i pocałowała córeczkę w czoło. – A kiedy nie wiesz co zrobić, w co się ubrać, jak uczesać, to zawsze możesz poprosić kogoś o radę. Kogoś, kto jest twoim przyjacielem, kto bardzo cię lubi, kto cię kocha i wiesz, że powie ci prawdę i dobrze ci doradzi. Czy wszystkim w przedszkolu nie podobała się twoja nowa fryzura? – zapytała pani Ewa.

– Nie. Tylko trzem kolegom, którzy często mi dokuczają i dwóm koleżankom, które mnie nie lubią, bo kiedyś nie chciałam razem z nimi przezywać Kasi. A przecież Kasia to moja najlepsza przyjaciółka – odpowiedziała Ola.

– A co o twojej fryzurze mówiła Kasia? – zapytała mama, bo tego ciekawa była najbardziej.

– Kasia, jak mnie zobaczyła, to od razu podbiegła i zaczęła oglądać mnie ze wszystkich stron. Dotykała moich włosów i pytała, kto tak ładnie mnie ostrzygł i kto wymyślił mi taką super fryzurę. Powiedziała, że też sobie kiedyś taką zrobi, bo tak bardzo jej się podoba – z uśmiechem i pewnością w głosie odpowiedziała mamie Ola.

– To teraz już wiesz, kogo warto słuchać, a na kogo nie ma co zwracać uwagi, bo na pewno nie mówi szczerze, a jedynie po to, by ci dokuczyć. A teraz chodź na dół, bo zaraz kolacja. Pomożesz mi w kuchni, bo troszkę się zasiedziałyśmy, a tato i Krzyś na pewno są już bardzo głodni. Co ty na to?

– Pewnie, że ci pomogę mamo. Wiesz, że lubię z tobą coś robić w kuchni. Mogę też nakryć
do stołu, jeśli mi powiesz, co trzeba tam poustawiać – wstając z łóżka, zgodziła się na propozycje mamy Ola.

Tak. To, co myślimy sami o sobie, jest bardzo ważne. I to, co myślą o nas nasi przyjaciele też. Bo oni przecież są po naszej stronie i nawet jeśli coś im się nie spodoba, to nam to powiedzą, albo nam doradzą, żeby mogło być jeszcze lepiej.

Bardzo lubię dobre zakończenia. I lubię, kiedy Ola się uśmiecha, bo wiem, że jest wtedy bardzo szczęśliwa.

To nie wszystko

Na stronie możecie przeczytać też inne, ciekawe i niosące wartościowe przesłanie historie. Gdyby się jednak okazało, że to mało i Twoja pociecha prosi o więcej opowieści kota Afika, jest na to rada. Możesz sięgnąć po bajki zebrane w zbiorze:

Przygody Kota Afika Pozytywne przekonania w formie rymowanek. Wzruszają, śmieszą, uczą, zapadają w serce i umysł

Możesz wybrać wersję do czytania lub słuchania.

Albo też obie wersje, bo czasem zechcecie poczytać, a innym razem wspólnie posłuchać jednej z wesołych i uczących czegoś nowego bajek.

Ebook i audiobook zawiera następujące bajki:

1. Nowa rodzina
2. Wizyta u pani weterynarz
3. Wyznanie Krzysia
4. Wszystko jest po coś
5. Trudne słowo NIE
6. Czy w ciemności mieszkają potwory?
7. Gdy nie chce się uczyć
8. Lubię siebie
9. Nikt nie musi być winny
10. Kiedy kończy się zabawa

11. Kochasz mnie, czy nie?
12. Sztuka słuchania
13. Jesteś ważny
14. Każdy jest wyjątkowy
15. Niesprawiedliwe słowa
16. Kto próbuje, temu się udaje
17. Daj mi chwilkę
18. Sukces – to takie proste. Część I
19. Sukces – to takie proste. Część II
20. Potrzebuję twojej pomocy. Część I
21. Potrzebuję twojej pomocy. Część II

Posłuchaj jednej z bajek

1. Trudne słowo NIE

Kup teraz

To jak to jest w końcu z tymi gustami?

Jeśli chodzi o uczesanie, są gusta i guściki.  Niezależnie od tego, ile się ma lat, fajna fryzura to jest coś, co chciałby mieć (chyba) każdy człowiek.

O tym, jak układają się włosy na głowie 6 latka, decyduję zarówno natura, jak i rodzice – najczęściej mama. Czy liczy się zdanie właściciela włosów? Przecież ma dopiero kilka lat, więc chyba nie ma znaczenia, jak jest uczesany i jakiej długości jest czuprynka.

A może nie do końca tak jest?
Przecież maluch idzie bawić się z innymi dziećmi, a one, jak wiadomo, potrafią być bardzo szczere. Nie każde dziecko da sobie radę z ostrą i złośliwą krytyką ze strony rówieśników, dlatego warto pomyśleć o tym, zanim przytnie się grzywkę, albo znacznie skróci warkocze.

Ważne jest to, co sami myślimy o sobie, o swojej fryzurze, ubraniu, upodobaniach, sposobie bycia.

Im wcześniej wpoimy to dzieciom, tym mocniejsze będą w dorosłym życiu. Otwarte na krytykę, ale świadome siebie. Dzięki temu ze słów, które będą do nich docierać, wybiorą to, co uznają za korzystne. Sprawdzą też, czy w tym, co słyszą, jest prawda, czy same kłamstwa i pomówienia. Nie zawsze uda im się przejść obojętnie wobec ludzkiego obmawiania, ale im mocniejszy będzie ich kręgosłup, zbudowany z przekonań na swój temat, tym bardziej szczęśliwe życie będą wiodły.

*Tekst zawiera linki afiliacyjne do Programu Partnerskiego Wydawnictwa Złote Myśli